فهمیدم حتی خودم رو نمیشناسم !

یه سری اتفاقات افتاد که احساس کردم حتی خودم رو هم نمیشناسم .

با خودم گذشته رو مرور کردم . یاد خیلی چیزا افتادم که درصد اطمینان این نتیجه رو بالا و بالاتر می برد .

و رازی که نباید به زبونم میمومد !

ولش کن . همیشه سعی داشتم اولین نفری باشم که تولد کسایی که دوست دارم رو تبریک بگم . این دفعه یک روز قبل از تولدت اینجا تبریک میگم بهت . امیدوارم ببینی و اونور بهت خوش بگذره ؛)

زدن تو برجک

یادمه وقتی بچه بودم و با بابام بازی میکردیم , از یه جا به بعد که فقط میخندیدم بابام بهم میگفت همیشه آخر خنده زیاد گریه است . مواظب باش خنده ات گریه نشه .که اکثرا همینطور هم میشد !

چون از خنده زیاد روم باز می شد آخرش کاری میکردم که بابام ناراحت میشد و خنده تبدیل میشد به گریه ... 

یه چند مدتی بود همه چی خوب داشت پیش می رفت که یهو زدن تو برجکمون . 

این اتفاق ( که نمیگم چی بود ! ) مثل خیلی از اتفاق های دیگه بهم یادآوری کرد که برای اتفاق های خوب نباید زیاد خوشحال و برای اتفاق های بد نباید زیاد ناراحت شد .

شروع دوباره

چند باری هست که همه چیو پاک کردم خواستم از اول شروع کنم . هر دفعه هم به خودم گفتم این آخرین باره . پس قاعدتا این آخرین باره . راستش داشتم دیوار رو نگاه میکردم که این تصمیم رو گرفتم ! میدونم کسی اینجا نمیاد و قرار نیست پست ها خونده بشن ! یعنی کسی از وجود اینجا خبر نداره که بیاد ...

میشه گفت خوبیش نسبت به جایی مثل اینستاگرام همینه . از این به بعد یه سری چیزا رو اینجا می نویسم که صرفا از مغزم بریزمشون بیرون . همین...

و من الله توفیق